"เส้นทางรักบี้หญิงร้อยเอ็ดไม่ได้ปูด้วยดอกกุหลาบหรอก มันเต็มไปด้วยความพยายาม ความอดทน ความมานะและความกระหายที่อยากจะเล่น คนข้างบนวงการรักบี้ไม่รู้หรอกว่าการทำรักบี้เพื่อเข้าแข่งขันในรายการของสมาคมฯ มันยากลำบากสาหัสสากรรจ์ โดยเฉพาะทีมเล็กๆอย่าง บ้านโสกชัน, ทีมพิกุลทอง หรือ ทีมขนาดมอญ มันยากลำบากที่ต้องหาชุดให้เด็ก ต้องหาค่าเดินทาง ต้องหาค่าอยู่ค่ากิน และต้องฝึกฝนเด็ก แต่ถ้าโชคดีเจอผู้ที่ใจบุญเมตตามีทุนสนับสนุนก็จะสามารถเดินทางไปแข่งขันได้ แต่ถ้าไม่มี ก็คงต้องเป็นโค้ชหางบเอง อาจจะจำนำสร้อยแบบในหนังฮักบี้บ้านบาก นี่คือความยากของการทำกีฬา แต่ถึงจะยากลำบากเพียงใดก็พร้อมที่จะสู้เพื่อนำพาเด็กๆสู่ฝั่งฝัน"

    นี่คือเสียงสะท้อนของกลุ่มทีมรักบี้แดนอีสานที่มี ผศ.ดร.วรรณศักดิ์พิจิตร บุญเสริม ประธานชมรมกีฬารักบี้ฟุตบอลจังหวัดร้อยเอ็ด เป็นกระบอกเสียงหลักที่บรรยายถึงความยากลำบากในการทำทีมรักบี้แบบฉบับภูธร และด้วยความยอดเยี่ยมของโรงเรียนเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระศรีนครินทร์ ร้อยเอ็ด ในพระราชูปถัมภ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารี (สว.รอ.) ที่เข้ารอบชิงชนะเลิศการแข่งขันรักบี้ฟุตบอล 7 คน ชิงชนะเลิศแห่งประเทศไทย ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ที่สนามกีฬา มรภ.อุดรธานี ถึง 4 รุ่น กวาดได้ 3 แชมป์ และ รองแชมป์ 2 รุ่น (รุ่นอายุ 14 ปี ชิงกันเอง)

    อันที่จริงทีมรักบี้หญิง สว.รอ. อาจจะดูเป็นทีมระดับกลางๆ หากเทียบกับยอดทีมรักบี้หญิงจากทั่วประเทศ แต่ถ้าในแดนอีสานด้วยกันย่อมไม่เป็นสองรองใคร ซึ่งชื่อชั้นไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ความจริงแล้ว...ปัญหาที่กำลังเจออยู่ตอนนี้ก็คือจำนวนปริมาณนักเรียนลดลง ทั้งเด็กประจำและไปกลับ มันส่งผลกระทบมาถึงด้านงบประมาณด้วย นอกจากนี้การส่งเด็กเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ ทั้งวิชาการและกีฬา จึงมีงบประมาณลดลงตามจำนวนนักเรียน

 ปัจจุบันโรงเรียนมีจำนวนนักเรียนประมาณ 326 คน ซึ่งมีนักเรียนประจำ ชาย  44 คน และหญิง 33 คน นอกนั้นเป็นนักเรียนไปกลับ ส่งผลให้การเลือกเฟ้นนักกีฬาเป็นไปด้วยความยากลำบาก แต่ด้วยกีฬารักบี้เป็นกีฬาประจำโรงเรียนตั้งแต่เปิดเรียนครั้งเมื่อปี 2541 ดังนั้นการต่อยอดสืบสานจากรุ่นต่อรุ่นจึงมีอย่างต่อเนื่อง

    แม้จะมีนักเรียนน้อยลง และ นักกีฬาน้อยลง แต่ความอยากเล่น อยากฝึกก็ยังเป็นความกระหาย และส่วนหนึ่งที่ส่งผลดีก็คือทางโรงเรียนมีหลักสูตรการเรียนการสอนกีฬารักบี้ในชั้น ม.1 และ ม.4 จึงทำให้มีนักรักบี้ขอโรงเรียนอย่างต่อเนื่อง ทำให้ปีนี้สามารถส่งรุ่นอายุ 14 ปีชายได้ถึง 2 ทีม ซึ่งรุ่นนี้ก็ไปชิงแชมป์กันเองทั้ง 2 ทีมเลย

    สำหรับไฮไลต์ที่น่าสนใจอยู่ที่รุ่นอายุ 16 ปีหญิง ที่มีนักกีฬาจำนวน 10 คน แต่บาดเจ็บก่อนแข่ง 3 คน ทำให้มีนักกีฬาที่เดินทางมาแข่งเพียง 7 คนพอดีเป๊ะ! แต่ด้วยจิตใจที่เข้มแข็งและความอึดวิ่งไม่หยุดทั้งเกมส่งให้พวกเธอคว้าแชมป์มาครองอย่างสุดมันส์ โดยเด็กชุดนี้คือชุดเดียวกับที่ส่งในนาม จ.ร้อยเอ็ด เพื่อไปบู๊ในกีฬาเยาวชนแห่งชาติ ครั้งที่ 36 "ช้างขาวเกมส์" จ.ตราด

    เชื่อไหมว่า? เด็กสาว 16 กลุ่มนี้ ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นนักกีฬา เพราะทั้งหมดคือเด็กที่เรียนห้อง Gifted และห้อง สสวท เกรดเฉลี่ย 3.5 ขึ้นไปทั้งนั้น มีการเรียนที่หนักหน่วงเอาเรื่อง แต่ก็ดีที่มีกีฬารักบี้เอาไว้ผ่อนคลาย จนสุดท้ายเล่นแล้วเลิกไม่ได้ พวกเธอเลยพากันมาสมัครเล่นรักบี้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ดังนี้ปรัชญาการเล่นรักบี้ของ สว.รอ. ต้องมีทั้งจิตใจร่างกายที่แข็งแกร่ง และมีสมองในการเล่น มากกว่าการมุ่งหวังชัยชนะอย่างเดียว

    ก่อนที่พวกเธอรุ่นอายุ 16 ปีจะมีวันนี้ได้นั้นพวกเธอสะกดคำว่า "แชมป์" ไม่ถูกมานานแล้ว ท้อแท้ และ จุก กับ คำว่า "แพ้" มาโดยตลอด มองไม่เห็นหนทางว่าจะชนะอย่างไร และพวกเธอเกือบจะไม่ได้โชว์ฟอร์มในศึกชิงแชมป์ประเทศไทย โดยเรื่องมีอยู่ว่าเมื่อเปิดเทอม 2563 เจอวิกฤตโควิดเล่นงานหนัก โรงเรียนมีจำนวนนักเรียนลดลงส่งผลให้จำนวนนักรักบี้ที่มีอยู่ไม่เพิ่มขึ้นแถมยังลดลงอีกด้วยด้วย "ครูสิงห์" พรรคพงศ์ โสมาเกตุ อดีตนักรักบี้รุ่นแรกของโรงเรียน ผู้เคยคว้าเหรียญทอง รักบี้ 7 คน กีฬานักเรียนนักศึกษาแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 25 ให้จังหวัดร้อยเอ็ด

    ต้องหาวิธีการที่จะเพิ่มจำนวนนักกีฬารักบี้ในเงื่อนไขที่จำกัดทั้งปริมาณและคุณภาพ นักกีฬาชายในรุ่นเด็ก ม.1 สามารถระดมได้ถึง 30-40  คน ด้วยเงื่อนไขวิชารักบี้ ชั้น ม.1 แต่นักกีฬาหญิงนี่สิเพิ่มมาจากเดิมไม่ถึง 10 คน ทำให้รุ่นอายุ 18 ปี นักกีฬาไม่พอที่จะส่งแข่ง สุดท้ายก็ส่งทีมหญิงได้เพียงรุ่นอายุ 14 ปี และ 16 ปี เท่านั้น

    "ครูสิงห์" ได้มาปรึกษากับ ผศ.ดร.วรรณศักดิ์พิจิตร บุญเสริม ประธานชมรมกีฬารักบี้ฟุตบอลจังหวัดร้อยเอ็ด เรื่องการส่งทีมหญิงไปแข่งดีหรือไม่ เพราะนักกีฬามีไม่เพียงพอหรือไว้ค่อยส่งปีหน้ารอให้นักกีฬาพร้อมก่อน ซึ่ง ผศ.ดร.วรรณศักดิ์พิจิตร ได้เตือนสติครูสิงห์ไปว่า "ถ้าเราไม่ส่งเลย นั่นแปลว่า รักบี้หญิงเราต้องสูญพันธุ์แน่ๆ และเด็กของเราที่เป็นตัวแทนเยาวชนจังหวัดร้อยเอ็ดก็จะไม่มีรายการแข่งขันให้ทดสอบและเตรียมความพร้อมรายการใหญ่ๆ"

     แต่เหนือสิ่งอื่นใด เด็กๆ ได้เดินมาหาครูสิงห์แล้วบอกว่า "ครูขา หนูอยากแก้มือ มรุกขนครเกมส์ ที่นครพนม พวกหนูคิดว่า พวกหนูไม่น่าแพ้ พวกหนูควรชนะ พวกหนูขอแก้มือ" นั้นคือเหตุผลสำคัญที่ต้องส่งทีมหญิงรุ่นอายุ 14 ปี กับ 16 ปี

    หลังจากนั้นพวกเธอก็ทุ่มเทฝึกซ้อมเพื่อเป้าหมายที่ใฝ่ฝัน แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือนักกีฬาที่มีประสบการณ์ 5 คน กับ น้องใหม่ 2 คน เล่นเข้าขากันอย่างประหลาดเหมือนกับเคยเล่นด้วยกันมานาน เพราะเกมรุกพวกเธอบุกต่อเนื่องเข้าซับพอร์ตกันไม่หยุด ส่วนเกมรับพวกเธอก็ไม่ปล่อยให้คู่แข่งเดินหน้าได้ เข้าป้องกันต่อเนื่องไม่ให้หลุดได้เลย

    การได้ตำแหน่งชนะเลิศระดับภาคอาจจะไม่ยิ่งใหญ่เท่าระดับประเทศ แต่มันสำคัญมากเพราะมันได้พังคำว่าแพ้ให้ทลายลงไปอย่างราบคาบ และพวกเธอเริ่มสะกดคำว่า "แชมป์" และชนะเลิศเป็นแล้ว ดังนั้น หากเธอพร้อมสู้ เตรียมตัวอย่างดี เล่นด้วยการมีวินัย เชื่อมั่นในเพื่อน ผู้ฝึกสอน และระบบทีม การสะกด คำว่า "ชนะ" และ "แชมป์" จะไม่ยากเย็น ขอเพียงมุ่งมั่นและรวมใจเป็นหนึ่งเดียว ล่าฝันเพื่อบรรลุชัย อะไรก็เกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน เพราะไม่มีผู้ชนะตลอดเไป และก็ไม่มีผู้แพ้ตลอดกาล นี่คือความจริงของวิถีโลกนั้นเอง

    ความพ่ายแพ้สอนให้เข้มแข็งอดทน ชัยชนะสอนให้เข้าใจตนว่ามีดีพอที่จะเป็นแชมป์